(Πώς η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε την "ιμπεριαλιστική" πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ)
Βρυξέλλες, 3 Οκτωβρίου 2023
Στις 2 Απριλίου του 1982 η κυβέρνηση της Αργεντινής αποφάσισε να εισβάλει στα νησιά Φώλκλαντς (στα αγγλικά) ή Μαλβίνας (στα ισπανικά, την επίσημη γλώσσα της χώρας). Τα νησιά ανήκαν στη Βρετανία από τη εποχή της κραταιούς αυτοκρατορίας, αλλά τα διεκδικούσε η Αργεντινή διότι βρίσκονται πολύ πιο κοντά στη χώρα αυτή, από τη Βρετανία. Η αλήθεια είναι ότι το Λονδίνο ήθελε, από το 1965, να απαλλαγεί από την κυριαρχία της στα νησιά αυτά (κοστίζουν αρκετά εκατομμύρια λίρες στη γηραιά Αλβιώνα) αλλά η μεταβίβαση κυριαρχίας ματαιώθηκε εξ αιτίας ακραίων εθνικιστών αντιδράσεων.
From the Guardian:
Argentine soldiers on their way to occupy the captured Royal Marines base in Port Stanley, 13 April 1982. Photograph: Daniel García/AFP/Getty Images
Η κυβέρνηση του Λονδίνου με πρωθυπουργό τη Μάργκαρετ Θάτσερ, την επονομαζόμενη "σιδηρά κυρία", αντέδρασε αμέσως και στις 5 Απρίλιου έστειλε ναυτική και αεροπιρική δύναμη για να εκδιώξει τις στρατιωτικές δυνάμεις της Αργεντινής από τα νησιά. Το πέτυχε μέσα σε δύο μήνες και επανέκτησε την κυριαρχία της Βρετανίας. (Ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ στο youtube).
Με την έναρξη της πολεμικής επιχείρησης η Θάτσερ ζήτησε τη συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τότε ΕΟΚ) και προσέφυγε στον ΟΗΕ, επικαλούμενη την αρχή του διεθνούς δικαίου κατά της βίαιης και ένοπλης καταπάτησης ξένης κυριαρχίας.
Οι εννέα από τις 10 χώρες-μέλη της ΕΟΚ συντάχθηκαν με τις θέσεις της Βρετανίας και ζήτησαν την άμεση αποχώρηση των αργεντινών στρατευμάτων από τα νησιά. Η μόνη χώρα που δεν συντάχθηκε με τις θέσεις της Βρετάνιας δεν ήταν η "σοσιαλιστική" Ελλάδα με την νεο-εκλεγείσα κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (με υπουργό εξωτερικών τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο) αλλά όπως ήταν λογικό η Ιταλία καθώς στην Αργεντινή κατοικούσαν και κατοικούν περισσότεροι από 4 εκατομμύρια συμπολίτες της.
Τότε ήμουν ανταποκριτής για τις εφημερίδες Εξπρές και Έθνος στις Βρυξέλλες και ειλικρινά έμεινα έκπληκτος από τη φιλοβρετανική στάση του Υπουργού Εξωτερικών Γιάννη Χαραλαμπόπουλου στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών και καθώς τα γεγονότα εξελισσόταν με ταχύτητα στην Αθήνα οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες δεν είχαν ενημερωθεί για τη θέση Χαραλαμπόπουλου, όπως μου την περιέγραψαν από τη διεύθυνση σύνταξης του φιλοκυβερνητικού Έθνος, το οποίο εκείνη την εποχή έκλεινε το μάτι και στο ΚΚΕ για ν' αυξήσει την κυκλοφορία του.
Στο τέλος της συνεδρίασης βρέθηκα με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο στο γραφείο της μόνιμης αντιπροσωπείας στο κτίριο του Συμβουλίου των Υπουργών και πριν προλάβω να του κάνω οποιαδήποτε ερώτηση μου είπε τα εξής: "Λογική η απορία σου γιατί πήρα το μέρος της Θάτσερ, αλλά ως πραγματική σοσιαλιστική κυβέρνηση συντασσόμαστε με τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Οι αργεντίνοι, όσο δίκαιο κι αν έχουν ιστορικά, δεν παύουν να είναι εισβολείς, όπως εισβολείς είναι και οι Τούρκοι στην Κύπρο. Όσο κι αν διαφωνούμε με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Θάτσερ δεν μπορούμε να ερμηνεύουμε το διεθνές δίκαιο κατά το δοκούν διότι θα έρθει η ώρα που τέτοιου είδους αναθεωρητισμό θα τον βρούμε μπροστά μας".
Γιάννης Χαραλαμπόπουλος (10 Φεβρουαρίου 1919 – 16 Οκτωβρίου 2014)
Θυμήθηκα την ιστορία αυτή καθώς διαπιστώνω με λύπη τη στροφή της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, υπέρ της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και ειδικά τη στάση του ίδιου του ΠΑΣΟΚ που έχει αγκαλιάσει τόσους φιλορώσους υποψήφιους στα ψηφοδέλτιά του και τηρεί σιγήν ιχθύος. Αλλά δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και σε μεγάλο μέρος των προσκείμενων στην κεντροδεξιά και φυσικά δεν συζητώ για την αριστερά η οποία παραδοσιακά στη μεγάλη πλειοψηφία της θεωρεί τον Πούτιν διάδοχο της "μεγάλης" Σοβιετικής Ένωσης.
Μπορεί ο πόλεμος στην Ουκρανία να έχει αρχίσει να κουράζει αρκετούς και στη Δύση. Ήδη έκανε τα στραβά μάτια στην περίπτωση του Ναγκόρνο Καραμπάχ, όπως είχε κάνει και πριν από μερικά χρόνια όταν η Ρωσία κατάλαβε την Κριμαία. Αλλά αλλοίμονο αν αποδεχθούμε τον "νόμο" και το "δίκαιο" του πιο ισχυρού διότι μια μέρα θα τον βρούμε μπροστά μας τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Commenti