Αυτή είναι μια εναλλακτική ταξιδιωτική ιστορία -που υποστηρίζεται από φωτογραφίες- για το Κανάριο νησί της Λα Πάλμα, τους ανθρώπους του, τα τοπία και τους τουρίστες.
Όταν η πτήση μου με την τοπική εταιρεία Binter προσγειώθηκε στο νησί, έμεινα έκπληκτος από το εξαιρετικό τοπίο και θαυμασα την ποιότητα του αεροδρομίου και των εγκαταστάσεων του, που ορισμένοι ντόπιοι θεωρούν πολύ μεγάλο για τις 83.000 ψυχές του τόπου, αλλά που είναι αναγκαιο για την εξυπηρέτηση δύο εκατομμυρρίων τουριστών ετησίως.
Πρώτη θετική εντύπωση ήταν η αποτελεσματικότητα των τοπικών αερομεταφορέων. Τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο, χρησιμοποίησα τρεις φορές τις δύο αεροπορικές εταιρείες που λειτουργούσαν στα Κανάρια Νησιά. Η ακρίβεια τους μου θυμίζει ελβετικά τρένα. Οι τιμές για μη κατοίκους είναι μάλλον υψηλές, αλλά η συχνότητα και η αποτελεσματικότητα βρίσκονται στην κορυφή. Πετάνε ακόμη και στο El Hiero, το μικρότερο από τα Κανάρια Νησιά.
Στο ταξί που με πηγε στο ξενοδοχείο μου από τον αυτοκινητόδρομο, παρατήρησα την ποιότητα των υποδομών που ταιριάζουν απόλυτα στο εξαιρετικό τοπίο. Η διαφημιστική πινακίδα «χρηματοδοτούμενη σε συνεργασία με τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ» έφερε στο μυαλό μου παρόμοια έργα με το ίδιο ποσοστό χρηματοδότησης από την ΕΕ (στόχος ένα στην ορολογία της Ένωσης) στη χώρα μου. Η σύγκριση μαυρισε τις σκέψεις μου και αναρωτήθηκα «γιατί αυτοί και όχι εμείς». «Πόσες υποδομές θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες στην Ελλάδα, αν η χρηματοδότηση της ΕΕ χρησιμοποιούτο σωστά;»
Οι άνθρωποι της Λα Πάλμα είναι γενικά φιλικοί και ψύευχαριστοι. Οργανώνουν συχνά πάρτι σε εξωτερικούς χώρους χάρη στο εύκρατο κλίμα φυσικά.
Οδηγώντας με έναν φίλο στην κορυφή του κρατήρα του παλαιότερου ηφαιστείου του νησιού μέσα από έναν μικροσκοπικό δρόμο, το αυτοκίνητο μπροστά μας σταματά και ο οδηγός χαιρετίζει έναν φίλο του, τού οποίου το αυτοκίνητο ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Το αυτοκίνητό μας και δύο άλλα πίσω μας αναγκάζονται να σταματήσουν και να περιμένουν. Καθώς η συνομιλία μεταξύ των δύο φίλων διαρκεί περισσότερο από όσο μπορεί να σκεφτεί κανείς, ένας θυμωμένος οδηγός ακριβώς πίσω μας αρχίζει να κορνάρει. Ο φίλος μου βγαίνει από το αυτοκίνητο και λέει ήρεμα: «Γιατί στο διάολο κορνάρεις, δεν βλέπεις ότι μιλάνε. Όταν τελειώσουν, θα ξεκινήσουμε» και γυρίζοντας προς εμένα προσθέτει: «αθλιος Μαδριλένος».
Ένα άλλο υπέροχο επεισόδιο που τράβηξε την προσοχή μου ήταν οι εορτασμοί της
παραμονής της Πρωτοχρονιάς στην πρωτεύουσα Santa Cruz de La Palma. Ήταν τρεις το απόγευμα όταν έφτασα για ψώνια. Οι κεντρικοί δρόμοι στην παλιά πόλη ήταν κλειστοί και χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ήδη πάρτι. Εκείνη την ημέρα έγραψα το ακόλουθο σχόλιο στη σελίδα μου στο FB συνοδευόμενο με φωτογραφίες:
Οι Palmeros ξεκινούν τον εορτασμό του νέου έτους λίγο πριν από τη 1 μ.μ. GMT, την ώρα που η Αυστραλία υποδέχεται το νέο έτος και καταλήγουν στις 5 π.μ. GMT, όταν η ανατολική ακτή των ΗΠΑ κάνει το ίδιο.
Πολλοί νέοι, γεμάτοι χαρά, μουσική κάθε είδους, γέλιο και αλκοόλ στους δρόμους της Santa Cruz.
Ως καλός τουρίστας αποφάσισα να πάρω ένα τουριστικό λεωφορείο για μια περιήγηση στο ηφαίστειο Tajogaite που πριν από δύο χρόνια κατέστρεψε μια μεγάλη περιοχή στη δυτική ακτή του νησιού. Σε αυτή την περιοδεία συνάντησα πολλούς ανθρώπους και άκουσα τις ιστορίες τους.
Έγραψα σε αυτό το blog την εξής ιστορία:
Περιπλανώμενος στο ηφαίστειο Tajogaite (νησί Λα Πάλμα, στα Κανάρια Νησιά) -που πριν από δύο χρόνια και για τρεις μήνες κατέστρεψε και έθαψε κάτω από τη λάβα περίπου 4000 ακίνητα παντός τύπου, συνάντησα αρκετό κόσμο, ντόπιους και τουρίστες.
Από τη μάζα ένα ζευγάρι με κέντρισε το ενδιαφέρον μου. Ήταν τα πιο ήρεμα και ξεχωριστά άτομα στην ομάδα μεκαλοσύνη και σεβασμό προς τους άλλους. Ήταν η Angelika και ο Bruno από μια πόλη της Ανατολικής Γερμανίας.
Αφιέρωσα χρόνο να συζητήσω τους και συνειδητοποίησα ότι τα τραύματα της κομμουνιστικής περιόδου εξακολουθούν να τους στοιχειώνουν, 34 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Μίλησαν για τα βάσανά τους, τον φόβο της υπεράσπισης των πεποιθήσεων και των ιδεών τους.
Κατά την περίοδο εκείνη, ακόμη και στα πιο τρελά τους όνειρα, δεν μπορούσαν να φανταστούν να περάσουν διακοπές στα Κανάρια νησιά ή αλλού πιο ελκυστικά από τη Σοβιετική Ένωση και τις ακτές της Βόρειας Θάλασσας στην Πολωνία . Εξήραν τα επιτεύγματα της γερμανικής ενοποίησης και την τεράστια συμβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ευημερία τους.
- Κοιτάξτε γύρω σας τι συμβαίνει στον κόσμο για να καταλάβετε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην Ευρώπη, είπαν.
Εκείνη την ημέρα, ενώ έλεγχα τις ειδήσεις το πρωί, διάβασα ότι τρεις μετανάστες βρέθηκαν νεκροί, ενώ άλλοι δεκαπέντε διασώθηκαν σε μια βάρκα νότια του νησιού o El Hiero, εκατοντάδες μίλια από την αφρικανική ακτή.
Απελπισμένοι άνθρωποι που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον επιχειρούν το πιο επικίνδυνο ταξίδι, καθώς λιγότεροι από τους μισούς από αυτούς που το προσπαθούν καταφέρνουν να φτάσουν ζωντανοί στα Κανάρια νησιά.
Σε άλλα νέα της ίδιας ημέρας από το Reuters: «εντατικοί ρωσικοί βομβαρδισμοί στην Ουκρανία», έχουμε σχεδόν ξεχάσει αυτόν τον πόλεμο.
Και από τους Times του Λονδίνου, οι ζωές των παιδιών απειλούνται από την πείνα στη Γάζα.
Φυσικά, η Ευρώπη δεν μπορεί να χωρέσει όλη τη δυστυχία του κόσμου, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι κατά κάποιο τρόπο στη μακρά ιστορία της ανθρωπότητας ήμασταν όλοι μετανάστες και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ιδρύθηκε στις βάσεις ανθρωπιστικών αρχών, τις οποίες ανόητα προσπαθούν οι αντίπαλοί της να καταστρέψουν.
Αυτή είναι πιθανώς η περίπτωση του τοπικού ξεναγού που χρησιμοποίησε το πιο ανόητο επιχείρημα των ηλιθίων Brexiteers, Farage και Johnson, για να εξηγήσει στους αγνούντες τουρίστες ότι η ΕΕ δεν θέλει μπανάνες από τα Κανάρια νησιά επειδή δεν έχουν το σωστό σχήμα.
Αυτό είναι ψέμα, διότι οι Κανάριοι αρνούνται να συμμορφωθούν με τις ποσοστώσεις παραγωγής της ΕΕ και ζητούν τιμές υψηλότερες από τους παραγωγούς από άλλα υπερπόντια εδάφη της ΕΕ και χώρες της Λατινικής Αμερικής. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Κανάριοι Νήσοι είναι η πιο προνομιακή περιοχή της ΕΕ, λόγω του προνομιακού συντελεστή ΦΠΑ (το χαμηλότερο στην ΕΕ) και της φορολογίας.
Αργότερα, ενώ περπατούσα στο Calle Real στην πόλη Santa Cruz de la Palma, με ελκύει ο ήχος μιας άρπας που παίζεται από έναν καλλιτέχνη του δρόμου. Ζητάω άδεια να τον κινηματογραφήσω και μου λέει ότι κατάγεται από τη Βενεζουέλα και βρίσκεται εδώ με εξάμηνη τουριστική βίζα αναζητώντας μόνιμη δουλειά στη μουσική.
Λέει ότι αυτή η άρπα ονομάζεται llanera Venezuelana και είναι ένα δημοφιλές όργανο στη χώρα του.
Μια άλλη συνάντηση ήταν σε ένα ταξίδι με πλοίο στη δυτική ακτή της Λα Πάλμα, όπου μπορούσα να παρατηρήσω τη μαζική καταστροφή που προκάλεσε η έκρηξη του ηφαιστείου του 2021 και όπου στο χωριό Puerto Naos εξακολουθεί να απαγορεύεται να η επίσκεψη και παραμονή λόγω του CO2 και άλλων τοξικών αερίων που προέρχονται από το καπνίζων ηφαίστειο.
Σε αυτό το ταξίδι γνώρισα ένα υπέροχο ζευγάρι, την Juliana και τον Florin, με το ευγενικό εξάχρονο αγόρι τους Benjamin, που είναι μετανάστες στη Γερμανία από τη Βραζιλία και τη Ρουμανία αντίστοιχα.
Αλλά αυτοί οι φίλοι -μπορώ να τους αποκαλώ φίλους, γιατί μοιραστήκαμε το τραπέζι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς- είναι οι τυχεροί καθώς καταφέρνουν να έχουν θέσεις εργασίας υψηλού πανεπιστημιακού επιπέδου. Ωστόσο, αποτελούν τη «μαζική μετανάστευση εξειδικευμένων επαγγελματιών» των αντίστοιχων χωρών τους. Η μαζική μετανάστευση εξειδικευμένων επαγγελματιών είναι πραγματική μάστιγα για πολλές χώρες των Βαλκανίων και της Νότιας Ευρώπης.
Φεβρουάριος 2024